خانه ام ابری است... سقف خانه ام بارانی است... دیوارهای اتاقم رابغض گرفته... پنجره ی اتاقم رادیده ای که خیس اشک است... کلبه ای به رنگ اسمان دارم... حال این روزهایم دیدنی است... میدانی... به سیاهی پرکلاغی میماند... قطره های اشک برصورتم خوگرفته... بوی بیکسی ازکوچه های بن بست زندگی به کلبه ام می اید... هوای بیرون هم بیحس شده است انگارمرده... دلم هوایت رامیکند دراین هوای نفس گیر... گوشه ای کزکرده ام شکسته ترازدیروز... پس چراخوردن این غصه هاتمام نمیشود... اینه هم خسته شده ازنشان دادن دستهای خالیم... وزلال میشودبرایم بودن انهایی که بایدباشندونیستند... دراین کلبه ی متروک همه چی مهیاست... دستهای سرد... چشمان خیس... قلب شکسته... روح سرگردان... تنهادرارزوی تابوتی هستم تاسنگینی این جسم بی جان و بی فروغم رابه دوش بکشد... اینجازمین است...زمین مرانخواست... پس اسمان چه... دراسمان جایی برایم هست... فقط.... فقط...تکه ابری کوچک تاکلبه تنهاییم راازنوبسازم... قول میدهم... قول میدهم...من هرثانیه به جای ابرببارم... فقط زیرپایم راخالی نکند... نمیخواهم دوباره به زمین برگردم... من به جای ابرمیبارم... اشکهایم زلال زلال است... ...زلال ترازباران...
نظرات شما عزیزان:
موضوعات مرتبط:
برچسب‌ها: